Dag 8 - Grand Canyon

RING RING RING - Weer een dag vroeg beginnen. Inmiddels ken ik de camper goed genoeg dat ik de eerste 5 minuten zonder m'n ogen te openen me kan bewegen rond alle obstakels. Zodra ik bij de eettafel aankom en m'n ogen langzaam open doe zie ik iets bijzonders.

Waar we gisteren nog de herten tot diep in het bos hebben zitten volgen, kwamen ze vandaag bijna aan tafel zitten met het ontbijt. Alle broekzakken werden leeg gehaald en uit de gekste hoeken en gaten werden camera's tevoorschijn getoverd. Een fotoshoot van honderden foto's met 3 camera's, en dit alles voor die ene foto die we trots op ons Facebook (en dit blog) kunnen laten zien.

Zo ziet inmiddels elke dag er uit. Zeker op een bijzondere dag als deze, waar met één camera 450 foto's worden gemaakt van het spektakel genaamd de Grand Canyon.

Eerst deden we een prachtige vliegtuigvlucht boven de rotspartij. Met een klein vliegtuigje waar nog geen 40 mensen in passen kregen we een schouwspel voorgeschoteld waar ik tot dan toe alleen maar van kon dromen.

De prachtige wanden, met kilometers hoogteverschil laten miljoenen jaren aan vervorming van de rotsen zien. In één oogopslag kan je op de bodem de Colorado rivier zien, tientallen verschillende tinten rode rotsen, en bomen die op de meest originele manieren door de keien heen kruipen.

Zo'n klein vliegtuigje vliegt heel schokkerig, maar het geeft ook een gevoel van controle. Elk zuchtje wind, elke plotselinge stijging of daling van het vliegtuigje, wordt gecontroleerd en gecorrigeerd door de piloot, met de tientallen knopjes, schuifjes en hendeltjes die de vakman van de automatische piloot onderscheid.

Een klein gedeelte van wat we van bovenaf hebben bewonderd, is later die middag van onderaf beklommen. En terwijl we een van de 7 wereld wonderen aan het beklimmen zijn, een prachtige kloof dat is ontstaan door miljarden jaren van water dat het laagje voor laagje uitschraapte, staat al het publiek omsingelt om een klein eekhoorntje dat z'n nestje uitkomt. Want ja, niks of niemand kan de kracht van schattigheid aan, zelfs niet een wereldwonder.

Terwijl de zon z'n laagste punt bereikt rijden wij terug naar de camper, waar een bed ons op staat te wachten. Slaap hebben we hard nodig, als we de volgende dag de eerste zonnestralen op de rotsen willen zien, bij de zonsopkomst op de Grand Canyon.